PÓKI MY ŻYJEMY – VII SALON SPAK

Regulamin Ogólnopolskiej Wystawy Karykatury i Rysunku Satyrycznego

VII Salon SPAK „Póki my żyjemy„

  1. Trochę historii. Pierwszy salon artystyczny został zorganizowany w Paryżu za Ludwika XIV w 1667 roku,

w Salon Carré w Luwrze (stąd  jego nazwa). Pokazywano na nim nagrodzone prace studentów i członków Królewskiej   Akademii Malarstwa i  Rzeźby. Początkowo paryskie salony odbywały się nieregularnie, od 1737 – co rok lub dwa lata. Po czasach rewolucji francuskiej wprowadzono zmiany w zasadach przyjmowania prac – odtąd swoje prace mógł zgłosić każdy artysta. Lokalizacja salonu w Luwrze przetrwała do Drugiego Cesarstwa (1852–70), gdy przeniesiono

go do Palais-Royal, a potem Palais de l’Industrie. Salon umożliwił kontakt publiczności ze sztuką i wykształcenie się krytyki artystycznej („salonem” nazywano wówczas także artykuły i recenzje z salonów, pisane m.in. przez Charlesa Baudelaire’a i Denisa Diderota). Choć w XIX wieku podobne wystawy organizowano także przy innych szkołach artystycznych w Europie, to jednak właśnie paryski salon stał się tym najważniejszym; w 1841 roku miało go odwiedzić milion osób.

Wszystkie akademie urządzały wystawy, ale pod słowem „salon” rozumie się Salon paryski, co jest odbiciem dominującej roli Paryża w życiu artystycznym ubiegłego stulecia. Zresztą, jak można sądzić po wielkim odzewie prasowym, Salony były istotnie wydarzeniem, rodzajem festiwalu artystycznego, ściągającego nie tylko znawców

i nabywców, ale także tłumy ciekawych i ciekawskich, szukających rozrywki, nowości, plotek.

W 1748 roku wprowadzono instytucję jury, które decydowało o dopuszczeniu dzieł na wystawę. Skład i zasady wyboru członków jury były dość często zmieniane, a nawet samo jury likwidowane (tak było podczas salonu za rewolucji francuskiej w 1791 roku). Jury wybierało państwo, potem składało się z członków Akademii czy wreszcie z osób wybieranych przez samych artystów. Ciało to szybko stało się celem krytyki, podobnie jak sam salon (salon krytykował np. Honoré Daumier w swoich karykaturach; losy odrzucanego przez salon artysty przedstawił Émile Zola

w powieści Dzieło). Niemniej jednak stale zwiększająca się liczba dzieł (w 1801 wystawiono 485 obrazów, w 1806 – 707, w 1848 – 5180) w zasadzie wykluczała możliwość zlikwidowania wstępnej selekcji; odrzucana liczba dzieł ciągle rosła. W 1855 roku Gustave Courbet otwarcie zamanifestował swój sprzeciw, pokazując swoje odrzucone przez jury Wystawy Powszechnej obrazy w baraku z napisem „Realizm”. W tym czasie, za Drugiego Cesarstwa, zaczęła już wyrastać poważna konkurencja dla salonu: prywatne galerie. W 1863 liczba dzieł nieprzyjętych na salon sięgnęła trzech tysięcy. Napoleon III polecił pokazanie odrzuconych dzieł na odrębnej wystawie, tzw. Salonie Odrzuconych. Salon Odrzuconych stał się zatem widomym znakiem, że dotychczasowy system się wyczerpał. W 1863 roku pokazano na nim m.in. Śniadanie na trawie Maneta i Dziewczynę w bieli Whistlera. Oba (a zwłaszcza Śniadanie…) spotkały się z niechęcią zarówno ze strony krytyki, jak i publiczności. Salon Odrzuconych pozbawiony powagi oficjalnego Salonu stał się miejscem odwiedzanym przez szukający rozrywki tłum, ale także istotnym środkiem rozpowszechnienia sztuki impresjonistów. W 1881 roku, za Trzeciej Republiki, i ten quasi-monopol salonu został złamany: republikanie zadecydowali o wycofaniu się z opieki nad Salonem; pieczę nad nim przejęło Société des Artistes Français. Wkrótce salonowi wyrosła konkurencja. W 1884 miał miejsce pierwszy Salon Niezależnych, zorganizowany przez artystów zniechęconych do jury i nagród. W 1890 powstał Salon organizowany przez Société Nationale des Beaux-Arts, a na początku XX – Salon d’Automne (Salon Jesienny).

W latach następnych, w wielu innych krajach organizowano setki wystaw pod nazwą Salonów, choć poza nazwą nie nawiązywały one na ogół do tradycji salonów paryskich. Były, i są,  to wystawy o zasięgu międzynarodowym, krajowym lub nawet lokalnym. Wystawy prezentowały początkowo malarstwo, rzeźbę i grafikę, a w latach późniejszych również plakat i karykaturę.

2. Nawiązując do tradycji wystaw karykatury, noszących nazwę Salonu SPAK, Stowarzyszenie Polskich

Artystów Karykatury organizuje wystawę rysunków satyrycznych i humorystycznych jako

VII Salon SPAK „Póki my żyjemy”.

Dotychczas odbyło się 6 wystaw pod nazwą „Salon SPAK”:

I Salon SPAK, rok 1988, Kordegarda w Warszawie (w ogóle pierwsza wystawa zbiorowa SPAK-u),

Pomysłodawcą wystawy i jej nazwy był Eryk Lipiński.

II Salon SPAK, „Rok 2000 i co dalej?”, rok 2000, Muzeum Karykatury w Warszawie

III Salon SPAK, rok 2002 , Muzeum Karykatury w Warszawie

IV Salon SPAK „Leśne żywoty i żywioły”, rok 2004, Muzeum Łowiectwa i Leśnictwa w Warszawie

V Salon SPAK, „Polska gola!”, rok 2006, Muzeum Karykatury w Warszawie

VI Salon SPAK „Fajny film wczoraj widziałem”, rok 2009, Dom Kultury Zacisze w Warszawie

Celem obecnej wystawy jest prezentacja najnowszej twórczości środowiska polskich karykaturzystów.

3. Prace na wystawę mogą zgłosić wszyscy członkowie SPAK oraz zaproszeni imiennie przez SPAK goście.

Warunkiem zgłoszenia prac przez członków SPAK jest brak zaległości w opłacaniu składek członkowskich

lub opłacenie minimum 50% zaległości do dnia 15.04.2021 r.

Każdy z uczestników może zgłosić do wystawy maksymalnie 5 prac, z tym że na wystawie zaprezentowane

zostaną maksymalnie 4 prace jednego autora. Wyboru prac dokonają organizatorzy. Prace powinny być

w formacie A3 (lub mniejszym, ale w takich samych proporcjach).

Organizatorzy zastrzegają sobie prawo wyłączenia z wystawy prac nie spełniających kryteriów wysokiego

poziomu artystycznego.

4. Tematyka prac jest dowolna. Oczekujemy zarówno rysunków satyrycznych jak i humorystycznych,

wykonanych dowolną techniką plastyczną.

5. Prace winny być nadsyłane w formie elektronicznej, w skali barw RGB, w rozdzielczości 300 dpi,

w formacie jpg lub tiff, na adres spak@mysyrowicz.com Do prac należy dołączyć aktualne zdjęcie autora

i krótką notkę biograficzną zapisaną w formacie Word, aktualny adres pocztowy i numer telefonu.

6. Wystawa w swej pierwszej edycji prezentowana będzie w internecie, a gdy zaistnieją ku temu warunki

również fizycznie, w formie wydruków. Miejsce prezentacji wystawy (wystaw) w formie realnej podane

zostanie w terminie późniejszym.

7. Termin nadsyłania prac upływa 30.04.2021 r.

8. Organizatorzy zastrzegają sobie prawo prezentacji nadesłanych prac, na różnych polach eksploatacji,

związanej z promocją wystawy.

9. Dane osobowe. Administratorem danych osobowych jest Stowarzyszenie Polskich Artystów Karykatury,

ul. Kozia 11, 00-070 Warszawa. Celem przetwarzania danych osobowych jest uczestnictwo w VII Salonie SPAK,

na podstawie art. 6 ust 1 lit. a) RODO tj. na podstawie zgody osoby, której dane dotyczą. Ponadto dane

osobowe mogą być udostępniane instytucjom upoważnionym z mocy prawa (tj. organom władzy publicznej

oraz podmiotom wykonującym zadania publiczne lub działające na zlecenie organów władzy publicznej, w

zakresie i w celach, które wynikają z przepisów prawa). Innym podmiotom dane osobowe nie będą

udostępniane.

10. Przesłanie prac na VII Salon SPAK traktowane będzie jako akceptacja niniejszego regulaminu.

11. Salon będzie organizowany online cyklicznie co roku i stacjonarnie w miarę możliwości.

Kurator wystawy

/-/Witold Mysyrowicz